Inti Sisa

De begeleidster van het project heeft ons het dorp en onderdelen van het project laten zien. We begonnen op de peuterspeelzaal in het gebouw zelf. Kinderen zijn vanaf 5 jaar leerplichtig in Ecuador en hier worden de kinderen opgevangen vanaf 4 jaar. Eigenlijk is het dus de groep nul in Nederland. De kinderen zongen voor ons en renden daarna naar ons toe om opgetild te worden. Ze maakten een werkje waar wij bij waren en de meeste kinderen babbelden wel met ons. Ze dragen allemaal een uniform, zodat verschil tussen arm en wat rijker wegvalt. Een enkel kind spreekt geen Spaans, maar dat is wel de voertaal op school, dus dat wordt hen hier ook aangeleerd.

In het gebouw is ook een naaiatelier. Vrouwen kunnen voor 50 dollarcent hier naailessen volgen. De prijs is ingesteld om alleen echt geïnteresseerden naar de lessen te krijgen en te voorkomen dat er de ene keer niemand zit en dan ineens tien. De lessen worden gehouden op donderdag. Dan is het markt in de stad en komt de bevolking uit de bergen toch naar beneden.

Daarna lopen we samen door Guamote om fruit en een big te kopen. Die zullen we later aan een vrouw in de bergen geven. Een big kost 40 dollar, maar een volwassen varken brengt 300 dollar op. De big wordt gegeven aan familie van een werknemer als extra ondersteuning. Dieren zijn in verhouding duur wordt er verteld. Een kip kost 10 dollar, maar een paard kost in verhouding veel minder, omdat deze niet gegeten wordt.

De indianen in de bergen leven meest nog in plaggenhutten (choza). Er staan cavia's in de hut om hen te kunnen waarschuwen voor koolmonoxide. We weten echter dat ze hier ook gegeten worden, want we hebben ze al vaak op straat aan het spit zien draaien. Nadat we de big hebben afgegeven aan een vrouw in een plaggenhut, gaan we een basisschool bezoeken. De kinderen komen naar buiten en gaan in gelid staan. Ze zingen een aantal liederen voor ons, waaronder het volkslied. Daarna pakken ze hun schrift en vragen ons iets in hun schrift te schrijven. Ik kies voor het Engels, zodat zij dit ooit kunnen lezen en de wijze les en stimulerende woorden kunnen begrijpen. Daarna gaan we nog even met hen de klas binnen en schrijven in het Engels en Spaans dingen op het bord die de kinderen proberen te lezen. Later schrijven ze ook zelf dingen op en kunnen duidelijk veel mooier schrijven dan wij. Ook hier zijn de kinderen allemaal in uniform gekleed. De begeleidster vertelt dat ze zes jaar in dezelfde trui lopen. Ze beginnen vier maten te groot en eindigen twee maten te klein. Ze krijgen van haar allemaal een nieuwe pen en zijn daar zichtbaar heel blij mee.

Daarna bezoeken we nog een landbouwschool. Hierop zitten echte pubers en bekijken ons vanaf een afstandje en giebelen over die gekke toeristen die naar hun school komen. We krijgen een rondleiding over het terrein en voorlichting over de planten die zij verbouwen. Landbouw is voor de kinderen een belangrijke vorm om zichzelf en hun gezinnen in leven te houden. Er wordt hen dan ook niet alleen plantenkennis bijgebracht, maar ook bijvoorbeeld wisselteelt. Buiten de landbouw worden er ook normale vakken zoals Engels en Wiskunde gedoceerd.

's Middags wandelen we nog eens door het dorp. Er is een nieuw treinstation gebouwd, maar de rails zijn nog niet in gebruik. In 2007 zijn er twee Japanse toeristen onthoofd, omdat zij werden geraakt door een kabel, terwijl zij boven op de trein zaten. We hebben het monument daarvan bezocht, maar sindsdien mogen de mensen niet meer op de trein zitten. De oude rails zijn allemaal verwijderd en de nieuwe rails liggen er al, maar het is onbekend wanneer de trein weer in gebruik genomen zal worden. Morgen gaan we met de trein mee op een ander deel van het traject dat wel al rijdt, maar nu alleen voor toeristen in gebruik is. Als het hele traject in gebruik zal zijn dan kan je met de trein van Quito naar Guamote rijden en dat zou financieel heel aantrekkelijk zijn voor het dorp.

In het dorp staat een gebouw waar ouderen 's middags gratis mogen eten. Er is ook een ziekenhuis waar eenvoudige ingrepen kunnen worden verricht en normale bevallingen kunnen plaatsvinden. Er zijn echter geen couveuses, dus bij complicaties moet uitgeweken worden naar de grote stad. Mensen bevallen echter liever thuis met een ervaren verloskundige (iemand die zelf al tien kinderen heeft gebaard). Dit komt omdat ze geen vertrouwen hebben in de medische zorg. Een vrouw had een kindje dat niet wilde drinken na de geboorte. Uiteindelijk ging ze naar het ziekenhuis en het kindje stierf. Volgens de vrouw omdat ze naar het ziekenhuis ging, maar in werkelijkheid omdat ze te lang heeft gewacht om naar het ziekenhuis te gaan. Deze verhalen maken de gang naar het ziekenhuis moeilijker.

De begraafplaats is ook een verhaal op zich. De meeste mensen worden in de grond begraven, maar er zijn ook een soort flatgebouwen waar de kisten ingeschoven kunnen worden. Daarna wordt het gat dicht gemetseld. Heel veel mensen sterven rond hun 50e jaar, maar ook de kindersterfte is groot.